Schrijfwerk.

Hooglied

1 

Hij vult zijn armen met haar huid,

vangt voor haar het uitzicht

en werpt deze over het landschap

welke zij

op zijn vleugels strooide

Ze tekent het avondrood

op zijn wangen

Verlangend reikt het huis

naar de ontelbare momenten

meegebracht nadat

het laatste restje

van de dag zich perst

in de ruimte waar

zon en aarde elkaar raken

Hooglied

2

Ik denk niet dat we dromen

want het is mooi

zoals we hier golven

op het ritme van je adem

De maan is heel,

en glijdt net als jij

door de lange winternacht

De wereld ligt verzonken

achter het water

woorden vloeien uit je handen

ze vormen de aderen van mijn ziel

waarop de nacht al zolang wacht

Hooglied

3

Laatst,

toen je droomde

over mijn haren

slapend op je kussen

en jij

door mijn zintuigen raasde

groef ik je gezicht op

onder de jaren

ons bloed kroop

door het stof

en de kringen vertelden

dat de tijd nooit meer verging

© Hilde Zuurd